وووووووووواي چه كيفي داشت اين تعطيلي دو روزه. هميشه آرزوم بود براي يك بار هم كه شده، ما رو هم براي برف تعطيل كنن كه بالاخره اين هم برآورده شد. بعد از دوران مدرسه از اينكه با اومدن برف يك متري هم هيچوقت كار ما تعطيل نمي شد، عقده‌اي شده بودم. سالها بود، دلم مي خواست مثل بچه‌هاي مدرسه‌اي با اومدن برف و يخ زدن كوچه و خيابون تعطيل بشم و بعدش برم برف بازي و... . بعضي وقت‌ها برآورده شدن اين آرزوهاي كوچولو هم خيلي حال مي‌ده به خصوص وقتي كه تقريبا ازشون نا اميد مي‌شيم و فكر مي كنيم اون اتفاقي كه دلمون مي خواد هيچوقت نمي افته. خلاصه با اينكه خيلي‌ها مخالف اين تعطيلات بودن اما من خيلي حال كردم و فكر مي‌كنم واقعا لازم و ضرروي بود با اين شدت برف و سرما و يخبندان.
ديشب با بچه ها "رز ارغواني قاهره" رو ديديم. وقتي داشتم فيلم رو تماشا مي كردم، فكر مي كردم واقعا چقدر كيف مي‌داد اگر آدم‌هايي رو كه دوست دارم از توي فيلم‌ها مي اومدن بيرون توي دنياي واقعي. بعدش فكر كردم، چقدر تعداد اين آدم‌هاي دوست‌داشتني زيادن، اما وقتي فيلم تموم شد و فرصت كردم، درست و حسابي فكر كنم، خيلي تعجب كردم.
تعجبم از اين بود، تعداد آدم‌هايي كه واقعا و از ته دلم مي خواد از دل فيلم‌ها بيرون بيان از پنج، شش نفر بيشتر نمي‌شد. هرچي فكر كردم و توي خاطرات و حافظه‌ام گشتم و گشتم، تعداد اونها بيشتر از اين نشد اما قبل از اينكه سر فرصت بخوام فكر كنم، تصورم خيلي بيشتر از اين بود و فكر مي‌كردم بايد يك ليست بلند بالايي از اين آدم‌ها داشته باشم.
شايد اين چيزي كه مي خوام بگم به اين فيلم بي‌ربط باشه اما اين موضوع باعث شد، يك ذره تكون بخورم. با خودم فكر كردم، شايد بعضي از آرزوهايي كه هميشه برامون خيلي بزرگ جلوه مي‌كنن، اونقدرها هم بزرگ نباشن. شايد به اين دليل خيلي بزرگ شدن كه مدام بهشون فكر كرديم و يواش يواش بدون اينكه بخواهيم، وسعتشون چند برابراون چيزي كه هست، شده و بيشتراز آنچه كه هست، دست‌نيافتني.
از رز ارغواني قاهره خيلي خوشم اومد. به اين دليل كه مرز بين واقعيت و رويا خيلي ظريف و باورپذير از بين رفته بود. با اينكه رويايي نيستم اما اگر به جاي سيسليا بودم، ديگه برنمي‌گشتم توي دنيا واقعي و حتما اون دنياي رويايي رو انتخاب مي‌كردم. بخصوص كه همه چيز توي اون دنيا قابل تغييربود و نبايد همانطور كه از قبل پيش‌بيني شده بود، پيش مي‌رفت.

- برو بچ سايت. ممنون از لطفي كه داريد اما زوركي كه نمي‌شه چيزي نوشت. تو روخدا بگذاريد وقتي واقعا حرفي دارم، بنويسم. ننوشتن بهتر از الكي نوشتنه. بعدشم اينجا كه وبلاگ شخصيم نيست كه بتونم تمام درد ودل‌ها و چيزهايي رو كه توي اونجا به راحتي مي‌شه نوشت، اينجا بنويسم. فضاي وبلاگم كه فقط چهارتا دوست و آشنا به اون سرمي‌زنن با اينجا كه يه عالمه بازديدكننده داره فرق مي‌كنه. نوشتن چند پست قبليم حرف و حديث‌هايي به دنبال داشت كه به‌ جاي شاخ، تيرآهن از سرم بيرون زد. اينجا بايد محتاط بود. پس دركم كنيد.

دلم مي‌خواست با يه مطلب خيلي جانانه نوشتن دوباره روزنوشتم رو شروع كنم اما گذاشتن اين عكس و اين موسيقي متن ديگه مجالي براي صبر كردن بهم نداد. قرارمون اين بود كه عكس راتاتويي رو براي ورودي روزنوشتم، بگذارند اما مثل اينكه مهدي عزيزي با ديدن هيجان و لذتي كه از موسيقي "صبحانه در تيفاني" و عكس ادري هپبورن داشتم، خودش سرخود تصميم گرفته اين عكسو بذاره. با اينكه اين روزا راتاتويي خيلي سرگرمم كرده و باهاش خيلي حال مي‌‌كنم اما نتونستم با اين عكس مخالفتي بكنم.
آدم‌هايي مثل ادري هپبورن جايي براي مخالفت و بدسليقگي نمي ذارن. به نظر من اينها تكرار نشدني و بي‌نظير هستند. واقعا الان توي سينماي هاليوود چند نفر رو مي‌تونين پيدا كنين كه فقط يك كمي نه از لحاظ قيافه -كه اون هم منحصر به فرده- بلكه از لحاظ بازيگري و حس و آن و و و.. مثل هپبورن باشه؟ حالا اصلا كاري به فيلم‌ها و فيلمنامه‌هايي كه اون و بقيه هم نسل هاش با اونها سرو كار داشتن ندارم.
نمي‌دونم، ولي هميشه فكر مي‌كنم دوران فترت و قحطي خوبي و زيبايي بدجوري همه رو گرفتار كرده. حتي به نظرم خدا هم ديگه نمي‌خواد از اون جنس آدم‌ها دوباره خلق كنه يا شايد هم قرار نيست مثل گذشته اين آدمها در معرض ديد همه قرار بگيرن و بشن ستارهاي سينما؟
همين موسیقي رو گوش كنيد. بي نظير نيست؟ كدوم قطعه‌اي رو توي سال‌هاي اخير ميشه مثال زد كه اين حس آرامش، اميد، لذت از زندگي و حتي هيجان رو توي آدم زنده كنه؟ منظورم اين نيست كه ديگه موسيقي خوب نداريم. منظورم اين حس و حاليه كه ديگه كمتر مي‌شه پيداش كرد.
مهدي عزيزي توي طراحي اين قسمت واقعا سليقه زيادي به خرج داده. ببينين همراهي اون عكس و موسيقي چه حالي به آدم مي‌ده. به نظرم تو اين عكس، با اون حالت چهره ادري هپبورن يه عالمه حرف ميشه پيدا كرد. (هيچوقت يادم نميره وقتي با مامانم يكي از فيلم‌هاي آخر هپبورن رو مي ديديم كه پير و تكيده شده بود، چقدر غصه خورديم. فكر كنم، هيچكدوم از ماها دلمون نمي‌خواست اينا پير و فرسوده بشن چه برسه به اينكه بميرن.)
خوشحالم كه افتتاح اين بخش از سايت با اين موسيقي و اين عكس شد منم الكي يه جورايي همراهش شدم.
ببخشيد براي اين تاخير طولاني‌ مدت. بايد يه حرفي براي گفتن و حالي براي نوشتن باشه و گرنه همه چي بيخود و بي حال مي شه. ممنون از همه دوستاني كه با كامنت و بي كامنت روزنوشت هاي قديمي‌ام رو خوندن. اميدوارم از اين به بعد بيشتر بتونم در خدمت باشم. دعا كنيد براي همه.

الان داشتم، children of men رو می دیدم. فیلم خوبیه. هرچند که به دنیا اومدن بچه، نوید اتقافات خوبی رو می داد و نشونی از بهتر شدن اوضاع و از بین رفتن بدی ها و ... بود اما دلم می خواست همه چی تمومه می شد و از این دنیا که توی اون زمان دیگه هیچی از خوبی های الکیش هم نموده، هیچی باقی نمی موند. باید یه روزی بالاخره کار یکسره بشه؛ تا الان هم به نظرم این کره گرد زیادی عمر کرده و همه ما هم سرکاریم. نمی دونم اما کاش زودتر تموم شه. اونوقت همه با هم راحت می شیم. قرار نیست که این وسط معجزه ای رخ بده و وضع این دنیا گل و گلاب بشه. پس بهتره تکلیف آدمها زودتر روشن بشه و کار یکسره. آخر فیلم رو اصلا دوست نداشتم. قایق tomorrow که اومد انگار فیلم داره الکی ما رو امیدوار و
دلمون رو خوش می کنه. یک امنیت دروغی و بیخود که نمی تونه وجود خارجی داشته باشه اما موسیقی آخرش خیلی خوبه. الان دارم، گوش می کنم. پیشنهادم اینه که با حوصله تیتراژ آخر فیلم رو ببینین و به چند تراک آخرش خوب گوش بدین.